تأثیر آرایش کاشت بر خصوصیات کمی و کیفی چغندرقند در مناطق سردسیر استان فارس

آرایش کاشت در چغندرقند را می توان با تغییرات فاصلة ردیف ها و عرض پشته ها، کشت بصورت یک ردیفه و دو ردیفه و فاصله بوته بر روی خطوط کاشت تنظیم نمود. برای دستیابی به مناسب‌ترین آرایش کاشت برای رقم منوژرم هیبرید گدوک، آزمایش مزرعه ای به مدت دو سال (1380 و 1381) در اقلید فارس (منطقه سردسیر) در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در چهار تکرار و پنج تیمار انجام شد. تیمارها شامل : 1- فاصله ردیف 60 سانتیمتر و کشت بصورت یک ردیفه،2- فاصله ردیف 50 سانتیمتر و کشت بصورت یک ردیفه، 3- فاصله ردیف 60 سانتیمتر، عرض پشته ها 40 سانتیمتر و کشت بصورت دوردیفه، 4- فاصلة ردیف 50 سانتیمتر، عرض پشته ها 50 سانتیمتر و کشت بصورت دو ردیفه، 5- فاصلة ردیف 40 سانتیمتر، عرض پشته ها 60 سانتیمتر و کشت بصورت دوردیفه بود. هر کدام از واحدهای آزمایشی در چهار خط (پشته های ساده در وسط آن و پشته های عریض در دو طرف آن) و به طول 10 متر با بذرکار دستی کشت شد. نتایج دو ساله نشان داد که اختلاف عملکرد ریشه و شکر سفید در آرایش های مختلف کاشت به ترتیب در سطح احتمال 1%  و 5% معنی دار بود. بیشترین عملکرد ریشه و عملکرد شکر سفید به ترتیب با میزان 19/49 و 53/8 تن در هکتار مربوط به آرایش کاشت با فاصلة ردیف 50 سانتیمتر و کشت بصورت یک ردیفه بود. آرایش های مختلف کاشت از نظر درصد قند، ناخالصی ها (نیتروژن مضره، سدیم و پتاسیم)، ضریب قلیائیت، درصد شکر قابل استحصال، خلوص شربت خام و قند ملاس تفاوت آماری معنی داری نداشتند. آرایش کاشت با فاصله ردیف 50 سانتیمتر، کشت بصورت یک ردیفه و آرایش کاشت با فاصله ردیف 50 سانتیمتر و پشته‌ها 50 سانتیمتر، کشت بصورت دو ردیفه (50×50) را می توان به عنوان بهترین تیمارهای آرایش کاشت نام برد زیرا در بین آرایش‌های کاشت مورد بررسی از عملکرد ریشه، درصدقند، درصد شکر قابل استحصال و عملکرد شکر سفید بالاتری برخوردار بودند.